Mera Peak

Heel even tussendoor: je kan m'n avontuur ook volgen via mijn Instagram-account 'pietervervinckt': https://www.instagram.com/pietervervinckt/?hl=nl En/ of met de hashtag #merapieter

Vrijdag 28 september was het dan (eindelijk) zo ver: de door Zuiderhuis (Antwerpen) georganiseerde 'vertrekvergadering' voor onze expeditie naar de Mera Peak. En dan weet je gewoon: nu begint het écht wel te dagen.  Het werd een vrij lange, maar fijne en goed georganiseerde vergadering. We ontmoetten er voor de eerste keer onze reisgezel Tom, een fitte en goedlachse veertiger/ vijftiger (ik ben niet zeker...) met toch al redelijk wat bergervaring. Maar vooral: jaloersmakend goed voorbereid. Ons aanvoelen was meteen dat Tom niet zal moeten onderdoen voor zijn (iets) jongere reisgenoten - en ik schrijf dit heus niet omdat hij vanaf nu wellicht meeleest ;-) We reizen dit jaar dus met een qua aantal zeer beperkt groepje: niet meer dan drie man. We lijken drie verschillende persoonlijkheden en mijn eerste aanvoelen is dat we elkaar mooi zullen aanvullen.  We hadden het op de vertrekvergadering lang over de prachtige route die we zullen aandoen. Aanwijzende vingers glede

Zo druk ben ik de jongste weken geweest met trainen (en ook wel wat reizen, toegegeven), dat ik bijna niet (meer) aan schrijven toekwam. Maar ik neem me (opnieuw) voor om terug wat regelmatiger te schrijven. Het verplicht me om me ook in m'n gedachten, met letters en woorden in het bijzonder, voor te bereiden op onze expeditie. En niet enkel met het aanmaken van nieuwe spiercellen. Maar nu we het daar tóch over hebben: de frequentie van mijn fysieke trainingen zit nu eindelijk bijna waar ze hoort te zitten: op kruissnelheid, vier keren per week. Het vraagt ontzettend veel van mijn lijf. Het past zich aan, maar laat me mijn avondlijke trainingen, waar ik voortdurend flirt met mijn fysieke grenzen, 's ochtends voelen tot in het diepste van mijn spiervezels. En ik ben al geen ochtendmens. Aan zij die overwegen om me uit te lachen met de volgende zin die komt: lees eerst dit . Frisse pintjes werden ingeruild met lauwe tetra-brikjes Cécémel - in de ijdele hoop dat lijf en lede

In een vorige blogpost deelde ik met jullie mijn ervaringen met de hoogtetest, die me van  6.000 m.  terug met beide voeten aan de grond had gezet. Waarover ik jullie nog niet vertelde was de inspanningstest, die ik die dag eveneens aflegde. En ook dat ging niet zó fantastisch.  Behoorlijk snel... Neen, wacht, correctie: véél te snel (aan  7,5 kilometer per uur  (!)) ging ik immers over de zogenaamde ' aerobe drempel ', dat is het punt waarop het lichaam bij een fysieke inspanning  melkzuur  begint te vormen als bijproduct van de verbranding van suikers. Rond  10,5 kilometer per uur  bereikte ik de ' anaerobe drempel ', het punt waarop het lichaam bij een inspanning niet meer voldoende zuurstof opneemt om het melkzuur te neutraliseren.  Verzuring  treedt vanaf dan onherroepelijk op. Eén lichtpuntje was dat ik kon volhouden tot  16 kilometer per uur . Maar dat vergde veel van mijn lijf. Mijn hart sloeg tegen dan  205 slagen per minuut  -  not for the faint of

En plots lijkt de tijd, nog veel meer dan anders, wel door mijn vingers te glippen. Goed anderhalve maand ging voorbij sinds mijn vorige blogpost - 'de basis leggen' - en ergens heb ik het gevoel dat ik precies daar de laatste maand veel te weinig werk heb van kunnen maken. Een blik op mijn polar-beat-app, waarmee ik mijn trainingen registreer, bevestigt helaas m'n vermoeden. In dat maand en een half ging ik amper  negen  keren lopen . Dat ligt mijlenver van de beoogde 18 keren ( minimum drie loopsessies per week). Soms zat er zelfs een week tussen twee loopsessies. Zo kom ik er niet, bedenk ik me... Mijn agenda brengt mij de komende maanden in Martinique en Berlijn (juni), Singapore (juli), New York (augustus) en Athene (september). En onherroepelijk doemt de vraag op hoe ik dat verzoen met een trainingsschema dat zich vooralsnog beperkt tot het werken aan mijn basisconditie. En dan er is nóg iets dat me, in overtreffende stap, met beide voeten terug op zeeniveau hee

" En waarom doe je jezelf eigenlijk zo'n soort van vakantie aan?! "  Het werd me de voorbije weken wel al eens gevraagd. Een citaat uit één van de boeken die ik momenteel lees zegt het voor mij helemaal: " Climbing a mountain represents a chance to be briefly free oneself of the small concerns of our common lives, to strip off nonessentials, to come down to the core of life itself. Food, shelter, and friends - these are the essentials, these plus faith and purpose and a deep and unrelenting determination ." Wat kijk ik hier naar uit! Ik schrijf een dikke maand na mijn eerste blogpost 'De ware omvang' en een eveneens dikke 5 maand voor onze afreis. Tot waar heeft mijn niet aflatende vastberadenheid * hum hum * me gebracht? Ik ging de voorbije maand een dertiental keren lopen en liep daarbij steeds afstanden tussen de 5 en de 13 kilometer . Ergens midden april moest ik noodgedwongen een weekje pauze inlassen, geveld door ' shin splints '