En plots lijkt de tijd, nog veel meer dan anders, wel door mijn vingers te glippen. Goed anderhalve maand ging voorbij sinds mijn vorige blogpost - 'de basis leggen' - en ergens heb ik het gevoel dat ik precies daar de laatste maand veel te weinig werk heb van kunnen maken. Een blik op mijn polar-beat-app, waarmee ik mijn trainingen registreer, bevestigt helaas m'n vermoeden. In dat maand en een half ging ik amper negen keren lopen. Dat ligt mijlenver van de beoogde 18 keren (minimum drie loopsessies per week). Soms zat er zelfs een week tussen twee loopsessies. Zo kom ik er niet, bedenk ik me...
Mijn agenda brengt mij de komende maanden in Martinique en Berlijn (juni), Singapore (juli), New York (augustus) en Athene (september). En onherroepelijk doemt de vraag op hoe ik dat verzoen met een trainingsschema dat zich vooralsnog beperkt tot het werken aan mijn basisconditie.
En dan er is nóg iets dat me, in overtreffende stap, met beide voeten terug op zeeniveau heeft gezet. Vrijdag 25 mei had ik een afspraak bij 'Fisiotics', een sportcentrum in Kampenhout. Tijdens één van mijn vele Google-opdrachten ontdekte ik dat ze over een 'High Altitude Training Program' beschikken. Het vertrekpunt daarvoor is het in beeld brengen van de algemene conditie door middel van een inspanningstest. Daarbovenop wordt met een zogenaamde hoogte-gevoeligheidstest - ik wist niet eens over het bestaan hiervan - nagegaan hoe je lichaam reageert op hoogte.
En dus onderging ik onlangs, op een zwoele vrijdagavond, beide testen. Die hoogtegevoeligheidstest - ik schrijf een volgende keer over de inspanningstest - was best wel een bijzondere ervaring. Al stappend op de loopband, gelukkig aan een laag tempo, begaf ik mij naar hogere sferen. Artificieel weliswaar, waarbij het zuurstofgehalte in de via het zuurstofmasker mij aangereikte lucht stelselmatig werd afgebouwd door een ronkende machine achter mij.
Op een klein halfuurtje stapte ik me zo een weg van de (Vlaamse) Ardennen (600 m.), naar de Vogezen (1.400 m.), doorheen de Alpen (3.000-4.000 m.), richting de kolossen in de Himalaya (5.000-6.000 m.). Met een zuurstofsaturatiemeter, het blauwe apparaatje hangend aan mijn middenvinger, werd intussen mijn hartslag gemonitord en het % van het hemoglobine verzadigd met zuurstof.
Het is een handig en vrij goedkoop apparaatje dat je best ook bij je kan hebben wanneer je het hooggebergte intrekt, omdat het iets zegt over wat er zich in je lichaam afspeelt. Een percentage van 95% - en liefst nog iets hoger - wordt als een normale/ gezonde waarde beschouwd. In normale omstandigheden - lees: op zeeniveau - mag al van een noodgeval worden uitgegaan als de zuurstofsaturatie in het bloed onder 90% gaat.
Tot de gesimuleerde 4.000 m. ging alles behoorlijk prima. Fluitend, bijna. Ikzelf kon de zuurstofsaturatiemeter niet in de gaten houden, maar ik merkte nauwelijks iets van de gesimuleerde hoogte. Maar luttele minuten later sloeg de hoogte echter genadeloos toe. Een lichte waas settelde zich eerst op mijn waarnemingsvermogen en iets later klaarblijkelijk zelfs op mijn (be)oordelingsvermogen. "Ik denk dat je het voelt", zei m'n begeleider... "We gaan de test hiér best stoppen."
Ik zat net op 6.000 m. met een zuurstofsaturatie die al diep onder de 70% was gezakt en m'n hoofd in figuurlijke wolken. De hoogte had het van mij overgenomen, zoveel was duidelijk. Tussen volharden en adequaat reageren zit duidelijk een flinterdunne lijn. Ik stond op een zuchtje van flauwvallen.
M'n begeleider zei het niet met zo veel woorden, maar ergens tussen de lijnen begreep ik dat ik niet zo fantastisch bijster had gescoord op die hoogtegevoeligheidstest. In het verslag dat ik achteraf kreeg nagestuurd leest het zo: "Tot 4.000 m. zou geen probleem mogen zijn. Hierboven zien we een snelle daling van de zuurstofsaturatie en kwamen de eerste subjectieve signalen. Boven deze hoogte is mijn advies om goed te luisteren naar je lichaamssignalen en er adequaat op te reageren."
Alleen is Mt Mera geen 4000 m., maar wel bijna 6.500 m. Zou het trouwens toeval zijn dat ik tot nog toe, tijdens mijn vorige reizen, nooit veel hoger ben geklommen dan.... diezelfde 4.000 m. uit de hoogtegevoeligheidstest, waarna niet meer dan bezwijming aan mijn horizon lonkte?
Uit 'The New Apinism': "Embarking on high-altitude climbing for the first time is uncomfortable, painful and often sickening (....) Arriving at the start of an expedition to high altitude in prime fitness and extraordinary health is as important as clear skies on summit day."
De hoogtetest liet me inzien dat ik nog bergen heb te verzetten. 'Let's move on...'
Mijn agenda brengt mij de komende maanden in Martinique en Berlijn (juni), Singapore (juli), New York (augustus) en Athene (september). En onherroepelijk doemt de vraag op hoe ik dat verzoen met een trainingsschema dat zich vooralsnog beperkt tot het werken aan mijn basisconditie.
En dan er is nóg iets dat me, in overtreffende stap, met beide voeten terug op zeeniveau heeft gezet. Vrijdag 25 mei had ik een afspraak bij 'Fisiotics', een sportcentrum in Kampenhout. Tijdens één van mijn vele Google-opdrachten ontdekte ik dat ze over een 'High Altitude Training Program' beschikken. Het vertrekpunt daarvoor is het in beeld brengen van de algemene conditie door middel van een inspanningstest. Daarbovenop wordt met een zogenaamde hoogte-gevoeligheidstest - ik wist niet eens over het bestaan hiervan - nagegaan hoe je lichaam reageert op hoogte.
En dus onderging ik onlangs, op een zwoele vrijdagavond, beide testen. Die hoogtegevoeligheidstest - ik schrijf een volgende keer over de inspanningstest - was best wel een bijzondere ervaring. Al stappend op de loopband, gelukkig aan een laag tempo, begaf ik mij naar hogere sferen. Artificieel weliswaar, waarbij het zuurstofgehalte in de via het zuurstofmasker mij aangereikte lucht stelselmatig werd afgebouwd door een ronkende machine achter mij.
Het is een handig en vrij goedkoop apparaatje dat je best ook bij je kan hebben wanneer je het hooggebergte intrekt, omdat het iets zegt over wat er zich in je lichaam afspeelt. Een percentage van 95% - en liefst nog iets hoger - wordt als een normale/ gezonde waarde beschouwd. In normale omstandigheden - lees: op zeeniveau - mag al van een noodgeval worden uitgegaan als de zuurstofsaturatie in het bloed onder 90% gaat.
Tot de gesimuleerde 4.000 m. ging alles behoorlijk prima. Fluitend, bijna. Ikzelf kon de zuurstofsaturatiemeter niet in de gaten houden, maar ik merkte nauwelijks iets van de gesimuleerde hoogte. Maar luttele minuten later sloeg de hoogte echter genadeloos toe. Een lichte waas settelde zich eerst op mijn waarnemingsvermogen en iets later klaarblijkelijk zelfs op mijn (be)oordelingsvermogen. "Ik denk dat je het voelt", zei m'n begeleider... "We gaan de test hiér best stoppen."
Ik zat net op 6.000 m. met een zuurstofsaturatie die al diep onder de 70% was gezakt en m'n hoofd in figuurlijke wolken. De hoogte had het van mij overgenomen, zoveel was duidelijk. Tussen volharden en adequaat reageren zit duidelijk een flinterdunne lijn. Ik stond op een zuchtje van flauwvallen.
Alleen is Mt Mera geen 4000 m., maar wel bijna 6.500 m. Zou het trouwens toeval zijn dat ik tot nog toe, tijdens mijn vorige reizen, nooit veel hoger ben geklommen dan.... diezelfde 4.000 m. uit de hoogtegevoeligheidstest, waarna niet meer dan bezwijming aan mijn horizon lonkte?
Uit 'The New Apinism': "Embarking on high-altitude climbing for the first time is uncomfortable, painful and often sickening (....) Arriving at the start of an expedition to high altitude in prime fitness and extraordinary health is as important as clear skies on summit day."
De hoogtetest liet me inzien dat ik nog bergen heb te verzetten. 'Let's move on...'
Reacties
Een reactie posten