De basis leggen

"En waarom doe je jezelf eigenlijk zo'n soort van vakantie aan?!" 

Het werd me de voorbije weken wel al eens gevraagd. Een citaat uit één van de boeken die ik momenteel lees zegt het voor mij helemaal: "Climbing a mountain represents a chance to be briefly free oneself of the small concerns of our common lives, to strip off nonessentials, to come down to the core of life itself. Food, shelter, and friends - these are the essentials, these plus faith and purpose and a deep and unrelenting determination." Wat kijk ik hier naar uit!

Ik schrijf een dikke maand na mijn eerste blogpost 'De ware omvang' en een eveneens dikke 5 maand voor onze afreis. Tot waar heeft mijn niet aflatende vastberadenheid * hum hum * me gebracht? Ik ging de voorbije maand een dertiental keren lopen en liep daarbij steeds afstanden tussen de 5 en de 13 kilometer. Ergens midden april moest ik noodgedwongen een weekje pauze inlassen, geveld door 'shin splints', een beenvliesontsteking en ontsteking van de achillespees. Niet zo erg, maar niettemin een signaal van mijn lichaam dat ik te abrupt mijn trainingsintensiteit heb willen opdrijven.

Nog zéker tot het begin van het zomerreces wil ik me zo veel en goed als mogelijk focussen op het uitbouwen van mijn basisconditie. De maatstaf voor basisconditie die ik eerder als ijkpunt had genomen - het uitlopen van 15 kilometer binnen het anderhalf uur - laat ik voorlopig eventjes los. Het boek 'Training for the New Alpinism' bracht me tot het inzicht dat mijn gemiddelde hartslag tijdens het lopen van een veel groter belang is, toch alleszins in deze fase. 

Afbeelding hartslagzones uit het boek 'training for the new alpinism'

Want wat me nu te doen staat is mijn basisconditie uitbouwen door zo veel als mogelijk aeroob te trainen (zone 1): "This is the period where you put the money in the bank. It is the longest and most important training period (...) The adaptation of the aerobic systems necessary to maximize your oxidative energy resources is one that responds to gentle, frequent coaxing rather than infrequent, brutal flogging." Concreet: véél (zeker drie x per week), lang (zeker een uur) en vooral traag lopen, zodat mijn hartslag zich steeds situeert tussen 102 en 140 slagen per minuut (uitgerekend op basis van mijn maximale hartslag zoals bereikt op een inspanningstest in 2015). 

Easy peasy, zeg je? Nu ook weer niet echt. Het zijn eerder saaie trainingen waar het een ware opgave is om binnen de juiste hartslagzone te blijven. Omdat de training binnen zone 1 zo rustig aanvoelt ben je constant geneigd om sneller te gaan lopen en je in zone 2 te begeven, een zone waarin de meerderheid van de lopers in trainen en waar je helaas aan 'black hole training' doet: 

"It is an intensity that for the less fit, is too hard to be easy, not hard enough to elicit the positive effects of high-intensity training, yet carries with it a burden of fatigue unworthy of its benefits." 

Het uitbouwen van die basis in zone 1 moet ik op zijn minst 12 weken (3 maand: april, mei, juni) aanhouden, zo lees ik. Het is in elk geval fijn om te merken dat na een maand lopen mijn gemiddelde hartslag steeds verder zakt, niettegenstaande ik mijn gemiddelde snelheid lichtjes kon opdrijven...  

Eind mei plan ik ook een bezoek aan 'Fisiotics' in het Vlaams-Brabantse Kampenhout. De eigenaar heeft zelf jaren ervaring met klimmen in het hooggebergte en biedt trainingsadvies aan voor trekkings in het hooggebergte. Ze hebben zelfs een 'high altitude training program'. Ik zal achtereenvolgens worden onderworpen aan een inspanningstest, een sportmedische screening en een hoogte-gevoeligheidstest. Met al die resultaten zou ik in staat moeten zijn om me gerichter voor te bereiden. 

Intussen, samen al even dromen? Check: https://vimeo.com/111394191